कविता- मेरो माया र मलाई

कविता-  मेरो माया र मलाई

एउटा कसैले
नाजायज सम्बन्ध बाट
जन्माएर एकान्तमा कतै
फाली दिएको  बच्चा जस्तो
एक नाबालक अनाथ जस्तै
मेरो माया र म 

झरी परेको बेला
ममताको प्रतिक्षामा हुन्छु
तेही अबोध बालक जस्तै
म न बोल्न सक्छु न केहि गर्न
चुपचाप आखाँहरु डुलाई रहन्छु
कतै साथ र माया पाउछु कि भनी

असफल भए  मेरा नजरहरु
कम्जोर हुन्छन मेरा बिश्वासहरु
तर पनि अझै पाउँछु कि भन्ने
आशै आशमा घन्टौ बित्छ
अह कतै पनि आभास सम्म मिल्दैन
अनि आफ्नै आशालाई मारी दिन्छु

र
निराशालाई साथ लिएर
एक गन्तव्य बिहिन यात्री जस्तै
रोई रहेको आकाश र म
साथी बनेर चार प्रहर बिताउछौ
आकाश रुन छोडी सक्यो ...
तर अहः म उस्तै छु
रोई रहेछु रोइ रहेछु

समय बदलि सक्यो
पानी परेर खुलेको दिन
सायद हर्षमा भएको भए
कति रमाइलो हुने थियो होला
कति  पहारिलो हुने थियो होला
तर पीडै  पीडाले सताएको दिन
कति उराठ कति कति नरमाइलो
कति दिक्क लाग्दो छ्या sss

गह रसाएका रसाएकै छन्
थाहा छैन कहिले सम्म हो
जिउदो लास जस्तै छ
मेरो माया र म
न मेरै भूलले मारें
मेरो माया र मलाई
न कसैले हत्या गरि दियो
मेरो माया र मलाई _ २    

 @ अज्ञात पाल्पाली